Grenzen aan het fiscaal stimuleren van arbeidsparticipatie

Verhoging van de arbeidsparticipatie is al lange tijd een belangrijk element van het Nederlands beleid om de sociale voorzieningen in stand te kunnen houden. De participatie is aanzienlijk gestegen, maar draagt een verdere stijging nog steeds voldoende bij aan de bekostiging van de sociale voorzieningen? In deze bijdrage laat ik zien dat hier grote vraagtekens bij gezet kunnen worden. Ik ga hierbij vooral in op de arbeidsparticipatie van gehuwde vrouwen. Afhankelijk van de omvang van cruciale gedragparameters is het zeer goed mogelijk dat de bestaande prikkels om te werken te groot zijn voor een optimale bijdrage aan de bekostiging van sociale voorzieningen. Wellicht kosten deze maatregelen meer dan ze opbrengen. Optimalisering van de belastingregels en subsidies met een heroverweging in welke mate arbeidsmarktrisico's verzekerd moeten worden, kan daarom een substantiële bijdrage leveren aan de betaalbaarheid van de welvaartsstaat. Zicht op de genoemde gedragsparameters is hiervoor essentieel. Goede data en waar mogelijk experimenteel onderzoek zijn hierbij van grote waarde.